مبانی نظری و پیشینه تحقیق با موضوع خود پنداره

مبانی نظری و پیشینه تحقیق با موضوع خود پنداره

توضیحات: فصل دوم پایان نامه کارشناسی ارشد (پیشینه و مبانی نظری پژوهش)

همراه با منبع نویسی درون متنی به شیوه APA جهت استفاده فصل دو پایان نامه

توضیحات نظری کامل در مورد متغیر

پیشینه داخلی و خارجی در مورد متغیر مربوطه و متغیرهای مشابه

رفرنس نویسی و پاورقی دقیق و مناسب

منبع : انگلیسی وفارسی دارد (به شیوه APA)

نوع فایل: WORD و قابل ویرایش با فرمت doc

قسمتی از متن مبانی نظری و پیشینه

مبانی خودپنداره
مفهوم و تعاریف خودپنداره
انواع خودپنداره
خود پنداره پایه
خود پنداره گذرا
خود پنداره اجتماعی
خود پنداره آرمانی
رشد خود پنداره
رشد خود پنداره جسمانی
رشد خود پنداره روانی
رشد خود پنداره اجتماعی
رشد خود پنداره پایه
رشد خود پنداره آرمانی
عوامل موثر بر شکل گیری خود پنداره
خودپنداره تحصیلی
تغییر خودپنداره تحصیلی
رابطه خودپنداره و پیشرفت تحصیلی
خود پنداره و سازگاری اجتماعی
فاوت خود پنداری و عزت نفس
سازگاری اجتماعی
انواع سازگاری
سازگاری فردی
سازگاری خانوادگی
سازگاری اجتماعی
سازگاری تحصیلی
خانواده و سازگاری اجتماعی
نظریه های اجتماعی شدن
چارلز هورتون کولی
نظریه جرج هربرت مید
نظریه دیوید رایزمن
پیشین? پژوهش
تحقیقات مشابه در خارج از کشور
تحقیقات مشابه در داخل کشور
منابع
منابع خارجی
منابع فارسی
ضمائم
پرسشنامه استاندارد خود پنداره
پرسشنامه خودپنداره تحصیلی یس یسن چن (2004)

2-3 خودپنداره

در پژوهش های جدید روانشناختی، خودپنداره از جمله موضوعاتی است که توجه زیادی را به خود معطوف ساخته و به عنوان یک موضوع مهم در روانشناسی مطرح است. خودپنداره، یکی از مهمترین عوامل موفقیت در زندگی افراد می­باشد. اگر فرد توانایی­ها و استعدادهای خود را بشناسد و تلقی و برداشت مثبتی از توانایی­های خود داشته باشد و به این باور برسد که می­تواند به آن چیزی که استعدادش را دارد برسد، این شناخت باعث افزایش بازدهی و کارآمدی و تحقق اهداف او می­شود (صادقی و خوش کردار، 1383). از نظر راجرز و کلی، مفهوم خود، نقش مهمی در یکپارچه ساختن عملکرد انسان داشته است. کمبز به نقل از کاوسیان و کدیور(1384) معتقد است که حفظ و نگهداشت خود درک شده انگیزه تمام رفتارها می­باشد.

2-3-1 مفهوم و تعاریف خودپنداره

خودپنداره اصطلاحی نظری می­باشد که علاوه بر تعاریف، مترادف­های بسیاری را دارد. در متون روان شناختی به عناوین شمای­خود[1]، خودانگاره[2]، ادراک­خویشتن (خود­ادراکی)[3]، عزت نفس و ارزیابی به کار برده شده است. فرام به صورتی زیبا و روشن خودپنداره را تعریف کرد و بیان نمود که خودپنداره در واقع روح آگاه شده از خود می باشد. آلپورت خودپنداره را به عنوان ادراک شخص از شخصیت خود می­داند و بنابراین ماهیت خودپنداره ممکن است به این صورت تعریف شود: ادراک افراد از صفاتی که دارا هستند و نیز نظر افراد نسبت به شخصیت خودشان (ملکی تبار، 1390). به نظر بسیاری از روانشناسان، پاسخ به پرسش من کیستم همان چیزی است که خویشتن یا خودپنداره یا مفهوم خود را می سازد، و ارزیابی از پاسخ به این پرسش، عزت نفس یا میزان علاقه و پذیرش را نشان می­دهد. به باور بسیاری از نظریه­پردازان، خودپنداره نقش مهمی در سازگاری افراد دارند (کریم زاده و محسنی، 1384).

طبق نظر بارنز[4](1979) خود پنداره اساساً مفهومی روان شناختی است که احساسات ارزیابی و نگرش ها و توصیفی از عملکرد فرد را شامل می شود (کوبال و ماسک ،2001).

ویلی[5] (1979) عقیده دارد که خودپنداره انعکاس آیینه وار از واقعیت های موجود نیست بلکه از ارتباط خیلی نزدیک با آنچه فرد در گذشته به دست آورده و آنچه که احتمال برخورد و مواجهه با آنها را در آینده دارد ،تشکیل می شود (صادقی جهانیان ،1378).

یونگ در تعاریف به دست آمده از خودپنداره، خود را عاملی بالقوه در فرد می­داند که در برگیرنده­ی دسته­ایی از احساس­ها و اندیشه­ها، دریافت­ها و یادهایی است که از آن آگاهی داریم. راجرز معتقد است که تصویر کودک از آنچه می­خواهد باشد یا می­تواند باشد جزئی از مفهوم خود است و شکل­گیری چنین پنداره­ی بر­آمده از کنش­ورزی­های پیچیده و روز­افزون با دیگران است (همان منبع). در دیدگاه راجرز و کلی، خودپنداره نقشی مهم در یک پارچه­سازی کارکرد انسان دارد. کودک همچنان که می­بالد، تجارب بیشتری به دست می­آورد و پنداشت­های شخصی را از خود به عنوان یک فرد گسترش می­دهد. این پنداشت­ها همچنان که در پیوند با دیگران ساخته می­شود، می­تواند بر کنش و گزینش افرد نیز اثر گذارد و از این­رو روانشناسان خودپنداره را دارای ویژگی­های انگیزشی می­دانند (نعمتی، 1390). خودپنداره شامل نگرش­ها، احساسات و دانش شخص درباره توانایی­ها، مهارت و قابلیت پذیرش اجتماعی است. خودپنداره تمام ابعاد شناختی، ادراکی، عاطفی و رویه­های ارزیابی را دربر می­گیرد. این بعد روانی- شخصیتی بر اساس قضاوت­های قبلی، ادراکات و بازخوردهای دیگران و افراد مهم در زندگی انسان شکل می­گیرد. مفهوم و ادراک فرد از توانایی خود برای یادگیری یکی از انواع پذیرفته شده رفتار تحصیلی و عملکرد از لحاظ پیشرفت تحصیلی است (گرادی، 2005). اگر فرد توانایی­ها و استعداد­های خود را بشناسد و تلقی و برداشت مثبتی از توانایی­های خود داشته باشد و به این باور برسد که می­تواند به آن چیزی که استعدادش را دارد دست یابد، این امور باعث افزایش بازدهی و کارآمدی و تحقق اهداف او می­شود (صادقی و خوش کردار، 1383). یکی از راه­های افزایش ادراک و خودپنداره، آموزش خویشتن شناسی علمی است که به فرد امکان می دهد با شیوه­ای منحصر به فرد به خود با جهان خارج ارتباط برقرار کند و با ادراکات دقیق­تر خودپنداره مثبت­تر داشته باشد. از دیگر راههای افزایش خودپنداره مثبت شفاف ساختن ارزش­ها است که تلاشی در جهت رشد مثبت­گرایی، هدفمندی، رفتار و نگرش هماهنگ می­باشد و در برگیرنده­ی عناصر زیر است: 1) تمرکز بر اولویت­های زندگی 2) پذیرش آنچه هست 3) دعوت به تفکر فراتر و آگاهانه­تر و پرورش اقتدار فردی (فانی و خلیفه، 1388).

 

---

[1] . self-schema

[2] . self image

[3] . self perception

[4]. Barenz

[5]. Vili